Niedawno miałam możliwość przeprowadzenia wywiadu z Panem Cezarym Skrockim aktorem rabczańskiego Teatru Lalek „Rabcio”. Dowiedziałam się o nim kilku ciekawych rzeczy. Okazało się, że praca wcale nie musi być trudna i męcząca.

„Jest piękne...(śmiech) Jeśli to jest zawód, który sprawia przyjemność, czyli tak jak jest w moim przypadku, to nie mam powodu do narzekań. Wstaję o godzinie ósmej. Jakoś tam człowiek się rozkręci. O godzinie 9:00 przyjeżdżam do teatru. O 10:15 gramy spektakl. O godzinie dwunastej jedziemy do domu. To jest wspaniała praca. Biorę ze sobą moje dziecko, które pozostawiam pod opieką pani Ewy. Dzięki temu mam z nim cały czas kontakt. Potem zabieram go do samochodu i jedziemy do domu. Ja jestem z nim cały czas, czasem nawet dłużej niż matka. (śmiech) Ogólnie rzecz biorąc każda praca jeżeli sprawia przyjemność, to każdemu życzę takich przyjemności.

Kolejnym pytaniem jakie zadałam było:”Jakie spektakle gracie częściej dla dzieci czy dla dorosłych?

„Dla dzieci, ponieważ my w repertuarze tak naprawdę nie mamy przedstawień dla dorosłych. Ja staram się grać tak, żeby każdy widz miał przyjemność z tego, co ogląda. Nie rozróżniam w ogóle widza na dziecięcego czy na dorosłego, gdyż każdy widz zasługuje na najlepsze granie. Staram się robić tak, żeby każdy znalazł coś dla siebie w tym moim kreowaniu”.

„Ja jestem ekstrawertykiem i w wieku nastoletnim również nim byłem. Lubiłem spędzać czas z ludźmi oraz bezpośrednią komunikację z nimi. Na początku różnie mnie prowadziło, np. w kierunku rehabilitacji czy AWF-u, ponieważ uprawiałem dużo sportów. Ostatecznie w trzeciej klasie liceum postanowiłem zająć się teatrem. Wtedy była to jeszcze szkoła czteroletnia, więc potrzebowałem jakieś pół roku, żeby w miarę się do tego przygotować .

„Tak, ale opowiem o pierwszym występie w profesjonalnym teatrze, bo nie mówię tu o amatorskich przypadkach. Przedstawienie, w którym zagrałem nosiło tytuł „Czyż nie dobija się koni” Kiedyś powstała również realizacja filmowa tego z Jane Fondę w roli głównej. Przedstawienie to odbyło się w Teatrze Jaracza. Miałem tam role epizodyczną. Wcieliłem się w postać Roi’a. Sztuka ta jest amerykańską dramaturgią zrealizowaną przez Tomasza Dutkiewicza. On w tej chwili jest dyrektorem teatru w Bielsku-Białej. To było takie jazzowe przedstawienie z muzyką i z tańcem.

” Czy na początku miał pan jakiś autorytet na jakim się pan wzorował?

„Tak to właśnie był Stefan Burczyk taki stary aktor i reżyser oraz jego małżonka, która była moją matką artystyczną. Nazywała się Irena Telesz.

„Bo oni nauczyli mnie szacunku do teatru. Oni tak bardzo kochają teatr, że Irena ze złamaną nogą zagrała spektakl do końca. Od połowy w ogóle miała otwarte złamanie, ale mimo to zagrała ten spektakl, a potem zeszła, zemdlała i zawieziono ją do szpitala, aby jej złożyć tą nogę. Ja dzięki temu wydarzeniu uwierzyłem, że teatr jest magią.”

Co pan myśli o poziomie rabczańskiej sztuki?

„Nie mnie o tym sądzić. Skoro tutaj przyjechałem, to staram się, żeby był jak najwyższy i wydaje mii się , że to co robimy z moimi koleżankami i kolegami to jest dużo.

Jak wnioskuję z rozmowy nie jest pan z Rabki?

„Nie. W ogóle jestem z drugiego końca Polski tzn. z Olsztyna.”

„Drugi dyplom jaki miałem w szkole był realizowany przez Grzegorza Kwiecińskiego. Był to reżyser, który w tym czasie często pracował w Rabce. Przy okazji jakiejś kłótni o priorytety powiedział mi, że powinienem zobaczyć, jak jest tutaj w Rabce, bo to byłoby dobre miejsce dla mnie. Rzeczywiście miał rację. Przyjechałem tuta,j wysiadłem z busa, zobaczyłem, że jest fajnie, więc zostałem.”

„ Ooo przekrój był bardzo duży. Jeśli chodzi o warsztaty, które prowadziłem, to najmłodszy uczestnik miał 5 lat, a najstarszy chyba 19.” Gdzie odbywały się próby? „W teatrze i nie tylko. Mieliśmy różne miejsca. Właściwie nigdy nie mieliśmy swojego własnego lokum i to mnie najbardziej bolało… Miałem wtedy dużo energii na organizację tych warsztatów. Obecnie przeszła ona między innymi na organizację imprez.”

„Ja również dziękuję”.

Magda Czyszczoń